จึงเป็นเหตุให้พระภิกษุสงฆ์ที่มิได้มีความรู้ลึกซึ้งในพระธรรมในคำศัพท์บาลีเพียงพอ ทูลถวายคำวิสัชนาผิดพลาดไป หากพระภิกษุรูปนั้นมีสมณศักดิ์ เป็นถึงพระราชาคณะ ก็เป็นการสมควรแล้วที่พระองค์ท่านจะต้องทรงปลดออกจากสมณศักดิ์ เพราะจะคงไว้ก็ไม่มีประโยชน์ต่อพระบรมราโชบายของพระองค์ท่านในการฟื้นฟูพระพุทธศาสนา ความไม่พอใจที่ถูกถอดออกจากสมณศักดิ์ การถูกจับสึก นอกจากจะเป็นสาเหตุที่ให้มีการปล่อยกระพือข่าวลือออกไป จนมีการบันทึกเป็นหลักฐานจดหมายเหตุทางประวัติศาสตร์ไว้ว่า “... พระยาตากสินได้ว่าราชการแผ่นดินครั้งนั้น กอปรไปด้วยโมหะ โลภะ มิได้ประพฤติการให้ชอบด้วยขนบบุราณ ...” ซึ่งดูจะเป็นไปไม่ได้สำหรับพระองค์ท่านที่ได้ทรงซาบซึ้งในรสพระธรรมเป็นอย่างยิ่งแล้ว ประกอบกับในช่วงเวลานั้น ยังได้มีเอกสารรายงานที่เขียนโดยบาทหลวงชาวฝรั่งเศส ผู้หนึ่งซึ่งมีอคติต่อหลักพระพุทธศาสนา มีความไม่พอใจโกรธแค้นที่สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชไม่ทรงสนพระทัยในศาสนาอื่น จนเป็นเหตุให้การเผยแพร่ศาสนาคริสต์ในประเทศไทย (โดยวิธีการโน้มน้าวพระทัยของพระเจ้าแผ่นดินให้เห็นดีเห็นงาม ยอมรับไว้เป็นศาสนาประจำชาติดังเช่นที่ได้เคยถือเป็นแนวทางปฏิบัติมาแล้ว ในรัชกาลสมเด็จพระนารายณ์มหาราช) ซึ่งเป็นภารกิจหลักไม่บรรลุเป้าหมายดังที่คาดคิด ทั้งมีพฤติกรรมอันไม่เหมาะสม จนกระทั่งได้ถูกสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชทรงขับไล่ออกจากกรุงธนบุรี ได้เขียนรายงานที่บิดเบือนข้อเท็จจริงไปในลักษณะที่ว่า สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชทรงมีพระสติฟั่นเฟือนวิปลาส จึงเท่ากับเป็นการเติมน้ำมันเข้าไปในกองไฟ ซ้ำเติมพระองค์ท่านในลักษณะเดียวกัน ให้เห็นเป็นจริงเป็นจังขึ้นมาด้วยอีกระลอกหนึ่ง ที่น่าแปลกใจประการหนึ่งคือ ในหนังสือ “สังคีติยวงศ์ ” ซึ่งเขียนขึ้นเมื่อปี พ.ศ.2332 โดยพระพิมลธรรม ซึ่งเป็นภิกษุฝ่ายที่สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชไม่ทรงโปรดในปลายรัชกาล ก็มิได้กล่าวไว้เลยว่า พระองค์ท่านทรงเสียพระจริต “... พระพิมลธรรม หรือสมเด็จพระพนรัตน์นั้น เป็นบุคคลที่มีเหตุไม่พอใจพระเจ้ากรุงธนบุรีมา ... งานที่นิพนธ์ขึ้นก็ไม่เชิงว่าเป็นงานนิพนธ์อิสระ แต่เป็นงานที่นิพนธ์ขึ้นทูลเกล้าฯ ถวายพระพุทธยอดฟ้าฯ ทั้งสิ้น จึงอาจกล่าวได้ว่า เป็นนักประวัติศาสตร์ประจำราชสำนัก แม้ในฐานะเป็นนักประวัติศาสตร์ประจำราชสำนัก และเขียน สังคีติยวงศ์ ขึ้นเพื่อเฉลิมพระเกียรติพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก ... พระพิมลธรรมก็มิได้กล่าวไว้เลยแม้แต่น้อยว่าพระเจ้ากรุงธนบุรีทรง เสียพระจริตฟั่นเฟือนไป ...”