ลงท้ายก็ถวายพระพรตามประเพณี ขอบารมีเทพเจ้าผู้เป็นใหญ่ในสรวงสวรรค์ อันได้แก่พระอิศวร พระนารายณ์ และพระพรหมได้ประทานพรคุ้มครองพระเจ้าอยู่หัว ให้ทรงพระเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป แล้วกวีก็จบท้ายถวายพระพรชัยด้วยบทกลอนอันประทับจับใจว่า อันสมบัติในจังหวัดทวีปนี้ ให้อยู่ในพระบารมีทุกแห่งหน ให้พระเกียรติก้องฟ้าสุธาดล ขอพระชนม์ได้ร้อยพระวษา เอยฯ จากบางตอนของ “ นิราศกวางตุ้ง ” หรือ “ นิราศพระยามหานุภาพไปเมืองจีน ” วรรณคดีสำคัญยิ่งเล่มหนึ่งของสมัยกรุงธนบุรี เพียงเท่าที่ได้นำมาเสนอไว้ ณ ที่นี้ ก็จะเป็นที่เห็นได้แล้ว ว่าเป็นวรรณกรรมที่มีความสำคัญอย่างยิ่งเล่มหนึ่งของสังคมไทย นอกเหนือไปจากจะเป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์ในรัชสมัยสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี สะท้อนให้เห็นแบบแผนประเพณีทางการทูต เฉพาะอย่างยิ่งความสัมพันธ์ระหว่างไทยกับจีนในสมัยโบราณ และได้รับอรรถรสทางวรรณศิลป์ ตามประเพณีการแต่งนิราศพอสมควรแล้ว ยังเป็นหนังสือเล่มเดียวที่แต่งขึ้นในสมัยเมื่อ 200 ปีมาแล้วขึ้นไป ที่ว่าด้วยการเดินทางท่องเที่ยวไปเมืองจีนในครั้งกระโน้น ซึ่งเต็มไปด้วยความยากลำบาก ต้องผจญภัยรอบด้านนานาประการ มีทั้งภัยจากพายุ จากหินโสโครก จากปลาวาฬ ฯลฯ ประการสำคัญคือ ทำให้เราสามารถทราบถึงสภาพความเป็นไปของเมืองจีน ในสมัยเมื่อ 200 ปีมาแล้วเป็นอย่างดีพอสมควร อันเป็นเรื่องที่ไม่มีปรากฏในวรรณกรรมเล่มใดที่แต่งไว้ในสมัยโบราณทั้งสิ้น “ นิราศพระยามหานุภาพไปเมืองจีน ” จึงเป็นวรรณกรรมที่สำคัญยิ่งเล่มหนึ่ง ซึ่งได้ถือกำเนิดขึ้นมาจากการที่สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีโปรดให้ส่งคณะราชทูตไทย ออกเดินทางไปกระชับสัมพันธไมตรีกับสมเด็จพระเจ้ากรุงจีนในครั้งนั้น (เสทื้อน ศุภโสภณ, 2527 : 84-87)