อันหมู่สาวสุดามัชฌิมาหม้าย นั้นแต่งกายแซมมวยด้วยไม้ไหว ที่เยี่ยมยลอยู่บนตึกใน นั้นอำไพพิศพริ้งพรายตา ดูยืนแต่ละอย่างกับนางเขียน ทั้งจีบเจียนยั่วยวนเสนหา ผัดพักตร์ผิวพรรณดังจันทรา นัยนากวัดแกว่งดังแสงนิล นาสิกเสื้องทรงดังวงขอ งามคองามคิ้วควรถวิล งามเกศดำเพศภุมริน ปักปิ่นมวยห้อยสร้อยสุวรรณ ปากแดงนั้นด้วยแสงลินจี่แต้ม เมื่อยิ้มแย้มน่าชมภิรมย์ขวัญ ใส่เสื้องามสามสีสลับกัน พื้นสุวรรณแวววาบวิไลใจ แม้นองค์พระธิดาดวงสมร จะเอกเอี่ยมอรชรสักเพียงไหน แต่ได้ดูหมู่ข้ายังอาลัย ดังสายใจนี้จะยืดไปหยิบชม ฯลฯ (อธิบายศัพท์บางคำ - เสื้องทรง หมายถึงรูปร่างสูงแหลม) ภาพของหญิงจีนโบราณที่นิยมห่อเท้าให้เรียวเล็ก ก็มีปรากฏอยู่ในนิราศเรื่องนี้ อันชมสาวที่ชาวสถลมาศ ไม่อุจาดเหมือนจีนประจำท่า อันรูปทรงสรรเสริญจำเริญตา ครั้งพิศเบื้องบาทาก็เสียดาย เอาผ้าคาดขึงเหนี่ยวจนเรียวรัด พาวิบัติอินทรีย์ให้มีสลาย จะดำเนินมิใคร่ตรงพอทรงกาย ย่อมใช้ชายขายค้ามาให้กิน ฯลฯ ภาพขอทานเมืองจีนสมัยเมื่อ 200 ปีมาแล้ว อันยาจกวรรณิพกที่ไปมา เที่ยวภิกขาจารขอไม่พอกิน ก็อุบายทำกายนั้นต่างๆ จะร่ำปางโดยดูไม่รู้สิ้น บ้างอุจานทานทำทั้งกายิน บ้างนั่งวอนนอนดิ้นลงโดยจน บ้างก็เอามีดสับจับอิฐต่อย จนโลหิตแดงย้อยไปเต็มถนน มิได้ของแล้วก็ร้องไม่จรดล ไปเห็นจนก็ได้คิดอนิจจา ฯลฯ (อธิบายศัพท์บางคำ-อุจาน ในที่นี้หมายถึง อุจาด นั่นเอง)