เรื่องที่ 9
ม.จ.ภีสเดช รัชนี ทรงเล่าเรื่องการใช้ภาษาพูดกับชาวเขา ดังนี้
ควรจะให้เหตุผลว่าทำไมเจ้าหน้าที่ผู้มีรับสั่งถึงจึงใช้คำง่ายๆ กับชาวเขา เมื่อเขาเริ่มบรรยายนั้น เขาว่า สุกรนั้นต้องได้รับประทานอาหารให้เพียงพอต่อความต้องการของร่างกาย
ส่วนพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวนั้นชะรอยจะทรงเกรงว่าชาวเขาจะนึกว่าสุกรนั้นไซร้คือหมาน้อยธรรมดา จึงรับสั่งกับแม้วซึ่งอ้าปากหวอว่า หมูน่ะ ต้องให้มันกินอิ่ม ทรงเป็นล่ามแปลไทยเป็นไทยอยู่สามสี่เที่ยว อาจารย์สังเวียนจึงบรรยายโดยใช้ถ้อยคำง่ายๆ เช่นจะว่าหมูท้องเสีย ก็จะใช้คำที่สามัญยิ่งกว่านั้นอีก
ผู้เขียนได้กราบบังคมทูลว่า น่าจะเอาหมูตัวผู้เลือด 50% ไปพระราชทานชาวเขา เพื่อให้ได้เสียกับหมูที่ท้องลากดินทั้งที่ยังไม่ท้อง
ความคิดเรื่องหมูนี้ความจริงก็ดี แต่ก็ดีน้อยเกินไปจนไม่เอาไหน เพราะหมูเลือดฝรั่งถ้าไม่ขุนอาหารให้พอเพียง ต่อความต้องการของร่างกาย แล้วก็จะผอมโซเหมือนกัน และกลับซ้ำร้ายที่เมื่อขาดโปรตีน ก็จะช่วยตัวเองโดยไล่งับไก่เขากิน จนชาวเขากลัว นึกว่าเป็นหมูผี
เรื่องที่ 10 : ฎีกาแม้ว
ม.จ.ภีสเดช รัชนี ทรงเล่าเรื่องฎีกาแม้ว (2531 : 80) ไว้ดังนี้
|
