|
- แม้เป็น กลางวันแสกๆ ไม่มีใครจำพระนางได้
(พระราชนิพนธ์เรื่อง พระมหาชนก หน้า 14)
- ข้าแต่พระมารดา ใครเป็น บิดาของฉัน
(พระราชนิพนธ์เรื่อง พระมหาชนก หน้า 42)
คำภาษาพูดหรือภาษาปากในตัวอย่างข้างต้น คือ พี่
น้อง
(ภาษาแบบแผนคือราชาศัพท์ = เชษฐา - อนุชา) เล่นไม่ซื่อ (คิดคดทรยศ - ก่อการกบฏ) จำท่านได้ (จำพระองค์ได้) กลางวันแสกๆ (กลางวันที่สว่างไสว) บิดาของฉัน (พระบิดาของหม่อมฉัน) แสดงความสมจริงเพราะเป็นการใช้ภาษาที่มีผิดบ้างถูกบ้าง เป็นทางการบ้างไม่เป็นทางการบ้างประสมกันไปโดยตลอด
3. การใช้ราชาศัพท์
เนื่องจากตัวละครหลักในเรื่องเป็นกษัตริย์ เพราะฉะนั้นเพื่อความสมจริง จึงต้องมีการใช้คำราชาศัพท์ดังตัวอย่างต่อไปนี้
- ข้าแต่ พระมารดา หม่อมฉัน จะไปเมืองสุวรรณภูมิ
(พระราชนิพนธ์เรื่อง พระมหาชนก หน้า 51)
- ในวันนั้นเกิด พระโรค ขึ้นใน พระสรีระ ของพระโปลชนกราช บรรทม แล้วเสด็จลุกขึ้นอีกไม่ได้
(พระราชนิพนธ์เรื่อง พระมหาชนก หน้า 51)
- พราหมณ์ สนองพระราชโองการ ว่า : พระราชอาญามิพ้นเกล้า เทวดาน่าจะได้กล่าวว่า โพธิยาลัย อันเป็นนามของสถาบันฤษีดัดตนที่วัดพระเชตุพนในเทวมหานคร เมืองสุวรรณภูมิ . แต่หากจะเรียกว่า "ปูทะเลย์มหาวิชชาลัย" ก็น่าจะเหมาะสมเหมือนกัน
(พระราชนิพนธ์เรื่อง พระมหาชนก หน้า 140) |
|
|